Ποίηση είναι μία λέξη συνώνυμη με τη Δημιουργία.
Αλλά, γιατί απ'όλες τις τέχνες και τις επιστήμες του ανθρώπου,
ο έντεχνος λόγος έχει το προνόμιο να λέγεται Ποίηση
και ο λειτουργός της Ποιητής;
Νομίζω , πρόκειται για έναν θεμελιώδη διαχωρισμό,
ανάμεσα στην ιδιότητα του ποιητή
και σε όλες τις άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες.
Εναν διαχωρισμό που ανταποκρίνεται στο διπλό τρόπο
που έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε το αντικείμενο.
Τον Ανιδιοτελή και τον χρησιμοθηρικό.
Γι'αυτό κι ο παραπάνω διαχωρισμός
θα πρέπει να έχει την αρχή του από πολύ παλιά..
Ισως, από τότε που ο ανθρωπος πρωτοκοίταξε τον κόσμο,
που συνειδοποίησε την καταστροφική του δύναμη
πάνω στα πράγματα και τους άλλους και φοβήθηκε.
Και περίεβαλε τον ποιητή και το λειτούργημά του με Ιερότητα,
σαν δύναμη αντισταθμιστική.
Το τερατώδες της εποχής μας είναι γέννημα
της χρησιμοθηρικής αντίληψης του κόσμου,
ταυτόσημης με το πνεύμα της εκμετάλλευσης.
Μέσα σε ένα κόσμο οικοδομημένον πάνω στην υλική δύναμη,
ο ποιητής σήμερα, μαθαίνει ξαφνικά, ότι τον χρειάζονται.
Ξαναμαθαίνοντας οι άνθρωποι να κοιτάζουν τα πράγματα και αλλήλους
με τα μάτια του ποιητή,
ίσως τότε , μπορέσουν να αποκαταστήσουν τον Κόσμο
στην πρωταρχική του ομορφιά και Ιερότητα.
Μελισσάνθη. Οδοιπορικό (Ποιήματα 1930-1984)
Εκδόσεις Καστανιώτη
