Η μέθη της ζωής. Ομαρ Καγιάμ.

Έσφιξ' αχόρταγα τα χείλια μου ρωτώντας το ποτήρι

μη θα μπορούσα τάχα να γυρέψω τ' άγουρά μου χρόνια.

Και κείνο μουρμουρίζει σφίγγοντας τα χείλια στα δικά μου:

«Πιες άλλη μια γουλιά. Δεν έχει γυρισμό αυτός ο δρόμος».

Σα να 'τανε φτιαγμένος για το κέφι σου ο κόσμος ζήσε,
λες και τον χουνε ξομπλιάσει για την αφεντιά σου μόνο.
Μα μην το λησμονάς πώς δεν εισ' άλλο από μια χούφτα χιόνι
στην αμμουδιά στρωμένο μια δύο μέρες, που θα λιώσει.

Τη μέρα την αυριανή, φωνή καμιά δε σου την τάζει.

Γι' αυτό φεγγάρι μου θνητό με την ψυχή σου γλέντα,

αδειάζοντας στη φωτοφεγγαριά.

Μπορεί ένα μεσονύχτι να ψάχνει το φεγγάρι να μας βρει

και να 'μαστε φευγάτοι.

Σύννεφο της κακοκεφιάς να μην αφήνεις να σε σκιάζει
κι ας μη χαθούν οι μέρες σου σ' αναίτιας λύπης την ομίχλη.
Μην απαρνιέσαι το λιβάδι, το φιλί, το ερωτικό τραγούδι
μέχρι με τον πηλό να ζυμωθεί, μια μέρα, ο πηλός σου.

Αυτός ο θόλος, π' όλοι ζούμε κάτωθέ του ζαλισμένοι,
είναι του Αλλάχ το μαγικό το θέατρο σκιών, ας πούμε.
Λυχνάρι του ο ήλιος και πλατύ λευκό πανί του ο κόσμος
κι αμέτρητες φιγούρες πίσω του σκοτεινές, που παραδέρνουν.

Απο εξαρχής εγράφτηκε το τι ειναι για να γένει

και το καλέμι ακοπιαστα γράφει χωρίς να σβένει.

Για το καλό και το κακό δε νοιάζεται καθόλου,

κι οι λύπες μας πάνε αδικα κι οι κόποι μας χαμένοι.

"Ρουμπαγιάτ"

ἐκδ. Ἡριδανός, ἀπόδοση Ἀργύρης Εὐστρατιάδης.